Pokarm
W ca³ym zasiêgu geograficznym wilka g³ównym pokarmem zim± s± du¿e ssaki kopytne, takie jak: jeleñ wirginijski, ³o¶, karibu, jeleñ wapiti w Ameryce Pó³nocnej, a w Europie i Azji - jeleñ, dzik, sarna. Latem dieta jest uzupe³niana mniejszymi ssakami, ptakami, rybami, a tak¿e owadami, p³azami, gadami i owocami. Wiosn± najczêstszymi ofiarami wilków pada potomstwo du¿ych ssaków kopytnych. W Europie najbardziej preferowanymi ofiarami s± jeleniowate, ale w zale¿no¶ci od dostêpno¶ci i zagêszczenia populacji kopytnych w danym rejonie w diecie wilków mog± dominowaæ np. dziki, padlina lub zwierzêta hodowlane. W Polsce, w pó³nocnej czê¶ci zasiêgu, w diecie wilka dominuj± jelenie, potem sarny i dziki, a w po³udniowej czê¶ci zasiêgu, dominuj± sarny, potem jelenie i dziki. G³ównym pokarmem zim± s± ssaki kopytne. Latem dieta jest uzupe³niana mniejszymi ssakami, ptakami, rybami, a tak¿e owadami, p³azami, gadami i owocami. Wiosn± najczêstszymi ofiarami wilków pada potomstwo du¿ych ssaków kopytnych. Wilki wybieraj± naj³atwiejsze do upolowania ofiary, a wiêc osobniki stare lub chore oraz samice, samice ciê¿arne i m³ode. Rzadko poluj± na doros³e dziki, upolowane doros³e byki jeleni to najczê¶ciej osobniki stare albo m³ode. W¶ród saren zarówno koz³y i sarny s± obiektem polowañ jednakowo czêsto. Dziêki budowie przewodu pokarmowego i metabolizmowi wilki przystosowane s± do d³u¿szych okresów g³odu, siêgaj±cych nawet do dwóch tygodni. Po okresie g³odu w momencie upolowania ofiary wilk jest w stanie zje¶æ na raz do 10-15 kg miêsa. Przyjmuje siê, ¿e w naturze ¶rednie dzienne zapotrzebowanie pokarmowe to ok. 2-4 kg miêsa na osobnika. Po upolowaniu ofiary wilki zjadaj± wiêkszo¶æ dostêpnego miêsa, rozpoczynaj±c od miê¶ni przez wnêtrzno¶ci, po ofierze pozostaje krêgos³up, g³owa i fragmenty skóry. Czêsto z resztek ofiar wilków korzystaj± inne zwierzêta jak kruki, lisy, dziki, inne ptaki drapie¿ne, mniejsze ssaki i ptaki. W niektórych rejonach wilki zakopuj± czê¶æ upolowanej ofiary i odnajduj± miêso pó¼niej.
Regulacja populacji ofiar i selekcja.
Wilki jako drapie¿niki w nienaruszonym ekosystemie mog³yby odgrywaæ rolê regulatora liczebno¶ci populacji kopytnych, ale w Polsce populacja kopytnych jest na tyle du¿a w porównaniu z liczebno¶ci± populacji wilków, ¿e ich wp³yw na ssaki kopytne w wiêkszo¶ci rejonów jest znikomy. Je¶li chodzi o selekcjê ofiar, wilki optymalizuj± swój wysi³ek energetyczny przy polowaniu wybieraj±c naj³atwiejsze do upolowania ofiary, a wiêc najczê¶ciej ich ofiarami padaj± osobniki stare, chore, m³ode. W¶ród jeleniowatych wilki najczê¶ciej poluj± na osobniki m³odociane i samice, a w¶ród dzików ich ofiarami najczê¶ciej padaj± warchlaki.