Gatunek w kulturze i sztuce
Z historycznego punktu widzenia wizerunek wilka w Europie i na świecie w mitach i podaniach kształtował się od pozytywnego do bardzo negatywnego. W Chinach i Mongolii znano niebiańskiego wilka, który u Mongołów uchodził za przodka Dżyngis Chana, u Chińczyków za strażnika niebiańskiego pałacu. W mitach nordyckich olbrzymi wilk Fenrir, okrutny i bezwzględny był postrachem bogów. U starożytnych Germanów i mieszkańców Skandynawii, diabeł lub esencja zła były przedstawiane w postaci wielkiego wilka z otwartą paszczą. Wilk i wilkołak zostali zaakcentowani w demonologii i katolickiej teologii dotyczącej opętania. Wilk stał się symbolem wszelkich negatywnych cech, takich jak chciwość rozpusta i przebiegłość. W przypowieściach i baśniach wilk utożsamiał zło. Do dzisiejszych czasów przetrwały bajki o Czerwonym Kapturku, Trzech małych świnkach, ich przesłanie miało ogromny wpływ na postrzeganie wilków przez wiele pokoleń. Ale na przykład w starożytnym rzymskim micie o Remusie i Remulusie to Wilczyca Kapitolińska jest bohaterką ratujacą życie bezbronnych braci, uosabia opiekuńczą lojalną matkę, wizerunek wilka jest tu zatem jak najbardziej pozytywny. W Japonii wilka nazwano ookami i był czczony przez ludzi prawie do końca XIX wieku. Również w wielu podaniach Indian Ameryki Północnej wilk jest uosobieniem odwagi, siły, lojalności i inteligencji, a więc wartościowych cech wojownika. Wierzono że noszenie skóry wilka pozwoli na zjednoczenie obu istot i przeniesienie mocy zwierzęcia na wojownika. Indianie uważali, iż wilki są mistrzami w walce i podchodach. Rdzenni Amerykanie traktowali wilki jako zwierzęta totemiczne, obdarzone niezwykłą mocą.