Rozmieszczenie gatunku
Najliczniejsza populacja występuje w Rumunii (ok. 2,5 tys.). Zasięg występowania wilka w Polsce zmniejszał się do początku XX wieku. W XX stuleciu populacja odradzała się w czasie wojen, a ponownie kurczyła w czasach pokoju, wskutek kontroli liczebności i tępienia (np. w latach 50. i 60.). Od lat 70. liczebność wilków wzrastała. W latach 80. wilki notowano nie tylko w dużych kompleksach leśnych wschodniej Polski, ale i w wielu lasach na zachodzie kraju. Według danych Zakładu Badania Ssaków PAN w Białowieży liczebność wilków w Polsce w sezonie 2008/2009 oszacowano na ok 540-690 osobników. W Polsce wilki występują głównie w północno-wschodniej, wschodniej i południowej części kraju. Najwięcej wilków żyje w województwach: podkarpackim, małopolskim, podlaskim, a także w niewielkiej liczbie na terenie innych województw. Największą ostoją wilków są Karpaty i Pogórze Karpackie (180-220), następnie Roztocze (70-90) oraz puszcze północno-wschodniej Polski (172-220 wilków). Rozległe kompleksy leśne Polski Zachodniej i bardzo rozczłonkowane lasy w Polsce Centralnej zasiedlone są zaledwie przez kilka odizolowanych watah, niezwykle wrażliwych na wszelkie zagrożenia, lub przez pojedyncze, zwykle migrujące osobniki.Ciągle występuje też proces migracji, który powoduje, że wilki pojawiają się na terenie Polski zachodniej, jak i przechodzą z Polski na teren Niemiec. Z kolei do Polski przechodzą wilki z obszaru Słowacji, Ukrainy czy Białorusi. Z punktu widzenia dziedzictwa przyrodniczego na Polsce spoczywa szczególna odpowiedzialność, ponieważ jest ona jednym z nielicznych krajów Europy, gdzie zachowały się żywotne populacje wilka. Ze względu na swe geograficzne położenie Polska stanowi łącznik między obszarami leśnymi wschodniej Europy, gdzie występują zwarte i liczne populacje tego drapieżnika, a kompleksami leśnymi Europy Zachodniej, gdzie są one od dawna wytępione. Polska jest ważnym ogniwem w procesie restytucji wilka na kontynencie europejskim.