W słowach kilku o wydrze, bobrze i wilku

Wiersze

Ballada o wilku co go zając uśmiał kobyło
autor: Messalin_Nagietka

(gwara przasnyska)

przysed wilk z lasu, pejda do zająca,
zjem cie, a zając w strachu prosi wilka,
mój wilcku, zjis mnie, to sie mno nie naśres,
a patrzaj tamuj, na łące źrebinka,
jidź i ją poźrej razem z tym powrozem,
to sie przynajmni naźres nienajgorzej,

wilk przystał z zadu zajść do tej kobyły
a ode łba ją łapką w nos rznoł zając,
patrzy kobyła w tył, wilk przy ni stoi
i buch golenio lewo potem prawo,
wilk zląkł się, uciek i pejda zły straśnie,
buły dwa zwierza do zjidzenia właśnie,

jak przysed posed i nie wrócił wjincej
odskocuł pewnie gdzieś na inne pola,
i może bedzie miał co zjiść bo tutaj
dla niego tylko gomora ? sodoma
i nie pokaże łba i nie zawjije,
choćwa we trzech mieć mogli tako siłe.


źródło: http://www.portalliteracki.pl/artykul,25011.html

Lis i wilk
autor: Ignacy Krasicki

Wpadł lis w jamę, wilk nadszedł, a widząc w złym stanie,
Oświadczył mu żal szczery i politowanie.
"Nie żałuj - lis zawołał - chciej lepiej ratować."
"Zgrzeszyłeś, bracie lisie, trzeba pokutować."
I nagroda, i kara zarówno się mierzy:
Kto nikomu nie wierzył, nikt temu nie wierzy.


źródło: #

Wilk i owce
autor: Ignacy Krasicki

Wilk, chociaż to ostrożny, przecie że żarłoczny,
Postrzegł ścierwo, chciał dostać i wpadł w dół poboczny.
Siedzi w jamie a wzdycha; wtem owieczki słyszy.
Patrzą w dół, aż wilk w jamie siedzi, ledwo dyszy.
Odezwał się na koniec, rzekł do nich powolnie:
"Nie wpadłem, za pokutę siedzę dobrowolnie;
Trzeba czynić pokutę za boje, za groźby,
Za to, żem was pożerał..." Owce zatem w prośby;
"Wynidź z dołul..." - "Nie wyjdę!..." - "My będziem podnosić!"
Droży się wilk, na koniec dal się im uprosić.
Jęły się więc roboty i tak pracowały,
Że go ze dna samego jamy wydostały.
Wyszedł, a zawdzięczając nierozumnej kupie,
Pojadł, pogryzł, podusił wszystkie owce głupie.


źródło: #

Jagnię i wilcy
autor: Ignacy Krasicki

Zawżdy znajdzie przyczynę, kto zdobyczy pragnie.
Dwóch wilków jedno w lesie nadybali jagnię;
Już go mieli rozerwać; rzekło: "Jakim prawem?"
"Smacznyś, słaby i w lesie!" - Zjedli niezabawem.


źródło: #

Wilk i baranek
autor: Stanisław Trembecki

Racyja mocniejszego zawdy lepsza bywa.
Zaraz wam tego dowiodę.
Gdzie bieży krynica żywa,
Poszło jagniątko chlipać sobie wodę.
Wilk tam na czczo nadszedłszy, szukając napaści,
Rzekł do baraniego syna:
"I któż to zaśmielił waści,
Że się tak ważysz mącić mój napitek?
Nie ujdzie ci bez kary tak bezecna wina."
Baranek odpowiada, drżąc z bojaźni wszytek:
"Ach panie dobrodzieju, racz sądzić w tej sprawie
Łaskawie.
Obacz, że niżej ciebie, niżej stojąc zdroju,
Nie mogę mącić pańskiego napoju."
"Cóż? Jeszcze mi zadajesz kłamstwo w żywe oczy?!
Poczkaj no, języku smoczy,
I tak rok-eś mię zelżył paskudnymi słowy."
"Cysiam jeszcze, i na tom poprzysiąc gotowy,"
"Czy ty, czy twój brat, czy który twój krewny,
Dość, że tego jestem pewny,
Że wy mi honor szarpiecie;
Psy, pasterze i z waszą archandyją całą
Szczekacie na mnie, gdzie tylko możecie.
Muszę tedy wziąć zemstę okazałą."
Po tej skończonej perorze,
Łapes jak swego i zębami porze.


źródło: #

Sarna i wilk
autor: Gizelka

Spotkała sarna groźnego wilka,
A atak wilka to tylko chwilka;
Ale ta krótka chwilka starczyła,
By sarna się szybko w lesie ukryła.
Widząc to wilk w pogoń się rzucił,
Lecz biegnąc potknął się i przewrócił.
Wychodzi sarna z kryjówki swojej,
Kpiąc :"ja się już Ciebie wilku nie boję".
Dumna jak paw, chodzi powoli,
Drapieżnik leży - wszystko go boli...
Wtem bracia wilka nagle przybiegli
I zaskoczoną sarnę ze smakiem zjedli.
Morał jest prosty - każdy niech wierzy:
Nie śmiej się z wroga, nawet gdy leży.


źródło: http://www.kobieta.pl/wiersze/pokazwiersz.php?wierszid=1893388258

Wilk i jagnię
autor: Adrian Sroka

(Bajka Ezopowa przełożona z łacińskiego przekazu Fedrusa)

Kędy wartkim strumieniem bystry potok płynie
Wilk i jagnię zjawili się w jednej godzinie.
Dwa spragnione niezmiernie chłodu daru życia,
Poczęły pić łakomie wodę ze strumyka.
Na meandrze ruczaju wilk wyżej nastąpił,
Jagnię bliżej odpływu na swych nóżkach wątłych.
Łotrzykowskie nasienie chłepcząc płyn zachłannie,
Znad swej mordy okrutnej wnet postrzegło jagnię.
Oderwało wilczysko tedy łeb od wody,
Aby waśni z barankiem dać jakieś powody:
"Czemuż wodę mi mącisz, kiedy piję smacznie?
Toż to mułu do pyska naleci mi znacznie!"
Naraz jagnię struchlało i rzuca odpowiedź:
"Jakże mogę to czynić? Proszę, wilku, powiedz,
Czy nie stoję od ciebie niżej na murawie?
Z twoich przeto ust woda leci do mych prawie".
Tu potwór poczerwieniał, dym mu poszedł z uszu,
Że jagniątko ma w sobie tyle animuszu.
W złości złapał najpierwsze na to argumenta,
Po czem gromko wykrzyknął prosto do jagnięta:
"Sześć księżyców minęło jak wodę tu piłeś
I słowy okrutnemi mię, wilka, zraziłeś!"
Tu baranek w dwójnasób w jestestwie swem struchlał,
Cofnął się o dwa ruchy i cicho zagruchał:
"Ależ wilczku najmilszy, ja przed poły roku
Na tej ziemi nie mogłem jeszcze stawić kroku".
"Och, na bogi wszelakie!" ? padło z pyska wilka
"Zatem ojciec twój rzucił na mię tych słów kilka!"
I nim jagnię bezbronne odskoczyć zdążyło,
Wilk drapnął pazurami, aż się zakurzyło,
Pochwycił w swe łapczyska baranka, aż załkał,
I zębami ostremi istotkę rozszarpał.


Tak ta bajka powstała, jak było z początku,
Dla ludzi, którym nieraz zabrakło rozsądku.
Jednym będzie to rada, a wtórym pamiątka:
Łajać trzeba tych, którzy ganią niewiniątka.


źródło: http://free.art.pl/pograncz/przemytnik/archiwum/BAJKA.htm

Wilk i owieczka
autor: Zbigniew Herbert

Mam cię - powiedział wilk i ziewnął. Owieczka obróciła ku
niemu załzawione oczy. - Czy musisz mnie zjeść?
Czy to naprawdę jest konieczne?
- Niestety muszę. Tak jest we wszystkich bajkach: Pewnego
razu nieposłuszna owieczka opuściła mamę. W lesie
spotkała złego wilka, który...
- Przepraszam, nie jest tu las, tylko zagroda mego gospodarza.
Nie opuściłam mamy. Jestem sierotą. Moją mamę zjadł takie wilk.
- Nic nie szkodzi. Po śmierci zaopiekują się tobą autorzy
pouczających czytanek. Dorobią tło, motywy i morał. Nie miej do
mnie żalu. Pojęcia nie masz, jak to głupio być złym wilkiem.
Gdyby nie Ezop, usiedlibyśmy na tylnych łapach i oglądalibyśmy
zachód słońca. Bardzo to lubią.
Tak, tak, kochane dzieci. Zjadł wilk owieczkę, a potem oblizał się.
Nie naśladujcie wilka, kochane dzieci. Nie poświęcajcie się dla
morału.


źródło: #

Pies i wilk
autor: Adam Mickiewicz

(NAŚLADOWANIE Z LA FONTAINA)

Jeden bardzo mizerny wilk - skóra a kości,
Myszkując po zamrozkach, kiedy w łapy dmucha,
Zdybie przypadkiem brysia jegomości,
Bernardyńskiego karku, sędziowskiego brzucha:
Sierść na nim błyszczy gdyby szmelcowana,
Podgardle tłuste, zwisłe do kolana.
- A witaj, panie kumie!! witaj, panie brychu!
Już od lat kopy o was ni widu, ni słychu,
Wtedyś był mały kondlik ? ale kto nie z postem,
Prędko zmienia figurę!
Jakże służy zdrowie?
- Niczego - brysio odpowie.
I za grzeczność kiwnął chwostem.
- Oj! oj!... niczego! - widać ze wzrostu i tuszy! -
Co to za łeb - mój Boże! choć walić obuchem -
A kark jaki! a brzuch jaki!
Brzuch! niech mnie porwą sobaki,
Jeżeli, uczciwszy uszy,
Wieprza widziałem kiedy z takim brzuchem!
- Żartuj zdrów, kumie wilku; lecz mówiąc bez żartu,
Jeśli chcesz, możesz sobie równie wypchać boki.
- A to jak, kiedyś łaskaw? -
- Ot tak - bez odwłoki
Bory i nory oddawszy czartu
I łajdackich po polu wyrzekłszy się świstań,
Idź między ludzi - i na służbę przystań!
- Lecz w tej służbie co robić? - wilk znowu zapyta.
- Co robić? - dziecko jesteś - służba wyśmienita -
Ot jedno z drugim nic a nic!
Dziedzińca pilnować granic,
Przybycie gości szczekaniem głosić,
Na dziada warknąć, Żyda potarmosić,
Panom pochlebiać ukłonem,
Sługom wachlować ogonem.
A za toż, bracie, niczego nie braknie:
Od panów, paniątek, dziewek,
Okruszyn, kostek, poliwek,
Słowem, czego dusza łaknie.
Pies mówił, a wilk słuchał: uchem, gębą, nosem,
Nie stracił słówka; połknął dyskurs cały
I nad smacznej przyszłości medytując losem,
Już obiecane wietrzył specyjały!
Wtem patrzy... A to co? - Gdzie? - Ot tu, na karku.
- Eh, błazeństwo!... - Cóż przecie? - Oto, widzisz, troszkę
Przyczesano, - bo na noc kładą mi obróżkę,
Ażebym lepiej pilnował folwarku!
- Czy tak? Pięknąś wiadomość schował na ostatku.
- I cóż, wilku, nie idziesz?
- Co nie, to nie, bratku:
Lepszy w wolności kęsek lada jaki
Niźli w niewoli przysmaki
Rzekł ? i drapnąwszy co miał skoku w łapie,
Aż dotąd drapie!


źródło: #