Przyczyny konfliktów
Wszędzie tam, gdzie zasięg dużych drapieżników styka się z hodowlą zwierząt gospodarskich, występuje ryzyko ataków tych drapieżników na potencjalnie łatwe ofiary. Mimo tego, że głównym pokarmem wilków są jelenie, sarny i dziki, wilki będące oportunistycznymi drapieżnikami wykorzystują okazje uzyskania łatwej zdobyczy w postaci nie pilnowanych, wypasanych w pobliżu lasu zwierząt hodowlanych. W Polsce wilki zabijają rocznie ok. 500 zwierząt gospodarskich. Ich ofiarami padają głównie owce i kozy (w górach), krowy (na nizinach), rzadziej psy i konie. Większość (60%) watah nie powoduje żadnych szkód, a tylko nieliczne powodują duże szkody, zabijając większą liczbę zwierząt hodowlanych. Wilki atakując stado łań zabijają jedną, podczas gdy reszta łań ratuje się ucieczką. W przypadku zwierząt hodowlanych, które zamknięte w ogrodzeniu nie mają możliwości ucieczki-wilki często zabijają znacznie więcej osobników niż są w stanie zjeść, powodowane instynktem pościgu i ataku. Ataki zdarzają się głównie pod wieczór i rankiem, gdy aktywność ludzi jest najmniejsza, a także w okresach pogorszonych warunków pogodowych takich jak mżawka czy mgła. Największe natężenie szkód obserwuje się w okresie letnim i jesiennym od sierpnia do października, gdy wilkom trudniej jest upolować podrośnięte już i sprawniejsze młode ssaki kopytne, i gdy zapotrzebowanie rosnących wilczków na pokarm wzrasta. Szkody powodowane przez nieliczne wilki osiedlające się w mozaice pastwisk, pól i lasów wywołują niechęć do wszystkich wilków i mogą doprowadzić do żądań zniesienia ochrony gatunkowej. Są one też przyczyną niekontrolowanych działań, np. prób trucia i zwalczania wilków przez rolników.