Ekologia i behawior
Wilki żyją w grupach rodzinnych zwanych watahami. Wataha składa się zwykle z pary rodzicielskiej, która zazwyczaj jako jedyna przystępuje do rozmnażania, i osobników z poprzednich miotów. Czasem zdarza się, że do watahy przyłącza się niespokrewniony osobnik, szczególnie jeśli któryś z wilków z pary rodzicielskiej zaginie, ale zazwyczaj w takim przypadku funkcję zaginionego osobnika przejmuje dorastający wilk. Rzadko spotyka się wilki samotniki, takie wilki to najczęściej młode osobniki opuszczające rodzimą watahę w poszukiwaniu partnera i nowego terytorium, oraz wilki z rozbitej watahy. Wataha wilków powstaje jeśli przed sezonem rozrodczym migrujący osobnik spotka partnera i para wilków znajdzie możliwy do zajęcia obszar. Jeśli parze wilków uda się odchować młode, podrośnięte wilczki zostają w rodzinnej watasze przynajmniej do następnego sezonu zimowego, a zazwyczaj do osiągnięcia wieku 2-3 lat i pomagają parze rodzicielskiej odchować kolejne mioty. Wielkość watahy zmienia się z biegiem czasu i zależy od wielu czynników takich jak środowisko, dostępność pokarmu, zagęszczenie populacji wilków na danym terenie, antropopresja. Watahy mogą liczyć od 2-20 osobników, ale najczęściej składają się z 5-8 osobników. Najliczniejsza zanotowana wataha na Alasce składała się z 36 wilków.
Wilki są zwierzętami terytorialnymi, każda wataha zajmuje obszar, na którym przemieszcza się i poluje. Wielkość terytorium zależy od środowiska, zasobności ofiar, wielkości watahy itp, obserwuje się też sezonowe zmiany wielkości terytoriów, latem gdy dostępność pokarmu jest większa terytoria są mniejsze - zimą gdy trudniej o pokarm - terytoria są większe. Wielkość terytorium może wynosić od 100 km2 w górach do 1000 km2 w tundrze i rejonach dalekiej północy. W Polsce średnia wielkość terytorium wynosi ok. 100-150 km2 w górach i 200-350 km2 na nizinach. Wilki znakują swoje terytorium moczem, najczęściej terytorium danej watahy znakuje para rodzicielska na obrzeżach terytorium. Wilki potrafią rozpoznawać zapach moczu członków watahy i osobników obcych. Komunikacja węchowa i znaczenie moczem ma duże znaczenie w unikaniu bezpośrednich konfliktów z obcymi osobnikami. Samotne wilki poruszające się po terytorium obcej watahy mogą dzięki tym sygnałom rozpoznać w którym miejscu terytorium wataha przebywa obecnie i bezpiecznie opuścić jego granice. Szczególnie intensywnie znakowane są granice terytorium. Gdy obcy wilk wkraczający na terytorium watahy zostanie zauważony - jest atakowany i przepędzany lub zabijany. Strefy przygraniczne są strefami buforowymi, tu najczęściej dochodzi do starć między obcymi wilkami.
Wokalizacja jest skuteczniejsza na większe odległości niż sygnały zapachowe. Wycie przede wszystkim informuje inne watahy o obecności wilków w danym terytorium. Najczęściej wilki wyją pod koniec zimy i latem, natomiast w okresie odchowu młodych z obawy przed ujawnieniem miejsca gniazdowego aktywność głosowa zanika. Wilki w warunkach naturalnych żyją od 8 do 16 lat, a w niewoli do 20 lat. Najczęstszą przyczyną śmiertelności w warunkach naturalnych są zagłodzenie i konflikty międzyosobnicze, w dalsze j kolejności choroby i obrażenia w trakcie polowań.