W słowach kilku o wydrze, bobrze i wilku

wydra Lutra lutra (Linnaeus, 1758)

Rozmieszczenie gatunku

Spośród wszystkich przedstawicieli rodziny Lutrinae, wydra Lutra lutra posiada największy areał geograficzny, obejmujący prawie całą Palearktykę: Europę, Azję i północną Afrykę. Obszar jej występowania rozciąga się od atlantyckiego wybrzeża Europy zachodniej, do pacyficznego wybrzeża Azji, łącznie z Japonią, oraz od północnej Laponii i Syberii aż do północnej Afryki, Indii i Indonezji. Wydry nie występują na Islandii i większości wysp Morza Śródziemnego, (brak wydr np. na Korsyce, Sardynii, Sycylii, Krecie), z wyjątkiem Korfu i dwóch mniejszych greckich wysp: Euboea i Chios. Przypuszczalnie czynnikiem umożliwiającym regularne występowanie wydr na tych trzech śródziemnomorskich wyspach jest bliskie sąsiedztwo lądu stałego. W pierwotnie ciągłym europejskim areale gatunku nastąpiły obszerne luki na obszarach gdzie w ciągu ostatnich stu lat wydry wyginęły lub stały się skrajnie nieliczne. Zjawisko to nastąpiło najsilniej w krajach Europy Zachodniej: w Belgii, Holandii i Szwajcarii, a także dużych częściach Anglii, Francji, Niemiec, Hiszpanii i Włoch. Proces ten doprowadził do sytuacji, gdy europejski areał wydry został rozdzielony szerokim pasem, gdzie wydry wyginęły lub są bardzo rzadkie. Ten praktycznie opuszczony przez wydry pas rozciąga się od zachodniej części Niemiec, Holandii, Belgii i Luksemburga, poprzez wschodnią część Francji, Szwajcarię i zachodnią Austrię, oraz większą część Włoch. Liczniejsze populacje wydr zamieszkują obecnie półwysep Iberyjski, Irlandię, Szkocję, Skandynawię oraz Europę środkową i wschodnią.


Występowanie w Polsce

Obszar występowania wydry obejmuje całą Polskę. W ubiegłym stuleciu wydra była w całym kraju zwierzęciem pospolitym. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach (przypuszczalnie już od lat trzydziestych XX wieku, gdy znany przyrodnik E. Niezabitowski Lubicz pisał o zastraszającym spadku liczebności wydry, grożącym jej wyginięciem) zaobserwowano w naszym kraju gwałtowne zmniejszanie się liczebności tego gatunku. Proces zmniejszania się liczebności gatunku i ubywania jego stanowisk w Polsce trwał co najmniej do końca lat siedemdziesiątych. W latach osiemdziesiątych wydra uważana była za gatunek rzadki, spotykany głównie na wschodzie i południowym wschodzie naszego kraju, chociaż Włodek i in. (1989) wykazali powszechną obecność wydry na terenie Pomorza Zachodniego w latach 80. XX wieku. Niestety, dane o wydrze w Polsce w tym okresie były skąpe i często niedokładne, bazujące głównie na danych ankietowych, a nie rzeczowych badaniach terenowych.
Przeprowadzone w latach 1991-94 pierwsze badania terenowe nad rozmieszczeniem wydry pokazały, że gatunek ten spotykany jest prawie w całym kraju, przy czym najczęściej - na obszarze Pojezierzy Mazurskiego i Pomorskiego, wzdłuż wschodniej i zachodniej granicy oraz w Karpatach (Brzeziński i in. 1996). Wydry zasiedlały w tym okresie wszystkie główne rzeki kraju: Wisłę, Odrę, Wartę, San, Bug, a także większość ich dopływów. Ogólna częstość pozytywnych stanowisk wydry (tzn. stanowisk, na których odnotowano ślady wydry) wynosiła około 80% i była jedną z najwyższych jakie dotąd odnotowano w trakcie badań nad tym zwierzęciem w Europie.


2011 © Fundacja Wspierania Inicjatyw Ekologicznych

Witrynę odwiedziło: osób