W słowach kilku o wydrze, bobrze i wilku

wydra Lutra lutra (Linnaeus, 1758)

Opis gatunku

Wydra jest jednym z 13 gatunków wydr występujących na świecie. Ten należący do rodziny łasicowatych drapieżnik jest doskonale przystosowany do ziemnowodnego trybu życia. Jego długa, smukła sylwetka, długi, owalny i masywny ogon oraz palce spięte błoną pławną sprawiają, że jest doskonałym pływakiem. Wydra obok borsuka (Meles meles) jest jednym z największych krajowych przedstawicieli rodziny łasicowatych (Mustelidae).

W porównaniu z innymi gatunkami wydr nasz krajowy gatunek należy do jednych z mniejszych. Całkowita długość wydry (mierzona od nosa do czubka ogona) wynosi ok. 1 m w przypadku samic i 1,2 m w przypadku dużych samców. Średnia masa ciała samic wynosi 7 kg podczas gdy w przypadku samców jest to 10 kg. Obserwuje się jednak znaczną zmienność regionalną.

Budowa ciała wydry wykazuje liczne przystosowania do ziemnowodnego trybu życia. Głowa wydry jest spłaszczona, a drobne uszy, oczy i nos położone w górnej części głowy, umożliwiają wydrze zaczerpnięcie powietrza i obserwację otoczenia nawet kiedy zwierzę jest prawie całkowicie zanurzone. Uszy i nozdrza są automatycznie zamykane przez specjalne fałdy skórne kiedy wydra nurkuje. Smukłe ciało i opływowy, "torpedowaty" kształt ciała sprawiają, że opór wody jest w znacznym stopniu minimalizowany. Długi, owalny i masywny ogon (dłuższy od połowy ciała) stanowi bardzo dobry ster i zarazem dodatkową siłę napędową. Krótkie i masywne kończyny o palcach spiętych błoną pławną stanowią kolejne przystosowanie tego drapieżnika do wodnego trybu życia. Przystosowania te umożliwiają jej rozwijanie znacznych prędkości pod wodą - nawet do 1 m/s (wg Chanin 1985).

Szeroki pysk wydry posiada liczne, długie włosy czuciowe (wibrysy) które odgrywają istotną rolę podczas polowania, szczególnie kiedy widoczność jest słaba. Wibrysy stanowią niezwykle czuły narząd wykrywający drgania wody pozwalając wykryć ruch potencjalnej zdobyczy. O roli jaką spełniają włosy czuciowe podczas polowania świadczyć może obserwacja ślepego osobnika w dobrej kondycji fizycznej, a ułomność ta praktycznie nie miała wpływu na jego sukces łowiecki (Kruuk 2008).

Wydra ma gęste futro (ok. 50 000 włosów na 1 cm2) złożone z 2 rodzajów włosów. Wewnętrzną warstwę tworzą krótkie, cienkie włosy wełniste (8-9 mm długości), pomiędzy którymi zatrzymane zostają pęcherzyki powietrza gdy wydra znajduje się pod wodą. Zewnętrzna warstwa tworzona jest przez natłuszczone, długie i grube włosy okrywowe (przewodnie) o długości 17-18 mm. Warstwa wewnętrzna z pęcherzykami powietrza z jednej strony stanowi doskonałą powłokę termoizolacyjną, z drugiej pełni funkcję hydrostatyczną zwiększając istotnie siłę wyporu. Natłuszczenie futra wydzieliną gruczołów przyodbytowych zapewnia mu dodatkowo wodoodporność.

Ubarwienie wydry jest w zasadzie jednolite, brązowe lub szarobrązowe. Głowa może być ciemniejsza, natomiast podgardle, pierś i brzuch zwykle są jaśniejsze od reszty ciała i mają srebrzysty połysk. U dorosłych osobników pysk, boki głowy i brzegi uszu są białawe. Osobnicza zmienność ubarwienia jest niewielka i przejawia się głównie w różnicach kontrastu pomiędzy górną a spodnią częścią ciała.


2011 © Fundacja Wspierania Inicjatyw Ekologicznych

Witrynę odwiedziło: osób